TOPARLANIN GİTMİYORUZ

Gümüşhane kendi gerçeğini, yerel durumunu ciddi manada tartışamıyor. Veya tartıştırılmıyor. Tartıştırılmamasının nedenleri üzerinde duracak değilim. Çünkü öyle bir olgunluk yok. Oysa konuşulması ve tartışılması gereken Gümüşhane’nin sosyolojisidir. Bundan neden ürkülüyor anlamış değilim. Açık söylüyorum son birkaç yıldır Gümüşhane’nin sosyolojisi konuşturulmuyor. Bunun adına ister güvensizlik deyin ya da ne derseniz deyin. Ama gerçek olan bir şey var ki, Gümüşhane gerçeği özgür ortamlarda konuşturulmuyor…

Gümüşhane belki niceliksel bağlamda iyiye gitmiş olabilir. Söz gelimi, daha dün belediye başkan adayı bulmak için kapı kapı teklifler giderdi. Şimdi ise ben daha iyi yaparım, diye bir rekabet var. Daha dün vekil aday adayı olmak için kimse cesaret edemezken bugün özgüveni yüksek insanlar ben daha iyi yaparım, diye meydana çıkabiliyor. Elbette bu sürecin inşasında yerel gazeteciliğin yadsınamaz bir faydası oldu kuşkusuz. Ancak son birkaç yıldır iş daha farklı evrelere bürününce bir duraksama dönemine girildi. Ve en büyük handikap gerçekçi sosyolojik tahlillerin yapılamıyor oluşunda yatıyor…

  GÜMÜŞHANE’NİN SOSYOLOJİSİ

Gümüşhane’nin bir sosyolojisi var. Bu sosyolojiyi iyi tahlil etmeden doğru kararlar ve doğru sonuçlar alınması olası değil. Niceliksel olarak Gümüşhane’nin binaları yükseliyor ama buna koşut olarak niteliksel değerler bir bir öldürülüyor. Ne için ya da ne uğruna? Eskiye, eski yazdıklarıma geri dönmek istemiyorum ama şu kadarını söylememe izin verirseniz, şunu derim, “bu şehre bir ruh lazım ve o ruh Süleymaniye’dir”. Bu ruhun manasını kavramadan bugünkü olup bitenleri anlamlandırmak mümkün değildir. Gümüşhane’nin insan psikolojisini ve sosyolojik profilini çıkarmadan iyi ve güzeli yakalamak çok zor. Bakın size bir tüyo vereyim; Gümüşhane’nin 2009 ve 2014 yılları çok önemli yıllar. Bu süre zarfında olan biteni tahlil edemeyen bir zihnin başarı şansı düşüktür. Hatta diyebilirim ki 2015 yılı sosyolojinin tavan yaptığı bir yıl. 2009 ve 2015 birbirine en çok benzeyen yıllar. Bu benzerliğin nedenlerini okuyamayan bir akıl Gümüşhane’nin geleceğinde söz sahibi olamaz…

ÇUVALDIZ

Kendimizi sorgulamadan sözün değeri olmaz. Şöyle bir durum var sanki “eleştirdiğimiz, yerdiğimiz insanla, bizleri öven ve yerenler olmak üzere birbirimizin aynısıyız.” Hani o meşhur laf var ya “biz birbirimize benzeriz.” Bir şahsı överken, aslında o şahsın doğru işler yapması için değil, o şahıs gibi olabilmek için yapılıyor ya da gözüne girmek ilgi ve alaka çekmek için.  Çünkü övgüde ve yergide bir prensip yok. Gümüşhane özelinde birçok defa test edilmiş bir tecrübe vardır. Söz gelimi beş kişi Gümüşhane için bir araya geliyor. Sözler, atıp tutmalar, nedamet fora. Çok değil kısa bir zaman sonra o beş kişiden geriye tek bir kişi kalmıyor. Ya tavlanıyor, ya kompleks krizine giriliyor veya dürüst olunmadığı için bir biçimde mazarratlık çıkıyor. Ve sonuçta beraber yürünülen bir yolda tel tel dökülmeler. Bunun tam tersi olacak olsa yani fazla değil beş dürüst, ilkeli, beklentisiz liyakatli insan olsa işte o zaman sözün değeri olur. Ve ne zaman eleştirdiklerimize benzemezsek işte o zaman söz değer kazanır. O kadar çok örnek var ki. Mesela çok iyi tanıdığım birisi, başarısını “görmedim, bilmiyorum, beni bu işe karıştırmayın” ilkesizliğine borçlu. Gerçeğin üzerini örtükçe başarı kazanılacağı düşünlüyor. Tam aksini yapacak olsa, başarıyı yakalama şansı sıfır olacağı zehabına kapılıyor…

Demem o ki artık bir iç sorgulama yapılması gerekiyor. Bu yapılmadığı takdirde iyi niyetle yapılmaya çalışılan hiçbir şey görülmez. Halkın hisleri yeri geldiğinde profesyonel hesapları bir anda altüst eder. Türkiye tarihi hatta Gümüşhane tarihi bu tür örneklerle dolu…