ŞİİRİN ÖNÜNDE İLİKLENEN CEKET

Güzel bir sabaha uyandı şehir. Beyefendi yine mütevazı adımlarla çıkıyor merdivenleri. İki haftada bir buraya kesinlikle uğrar. Yanında hep aşina olduğumuz siyah çantası var. Sanki dünyanın en kıymetli hazinesini taşıyor bu çantada. Aslına bakarsanız bu çantayı taşıyacak onlarca insan var çevresinde. Ama gelin görün ki O buraya her gelişinde bırakın çantayı taşıyacak biriyle gelmeyi makam arabasını bile binaya en az iki yüz metre geride bırakıp yanına yöresine hiç kimseyi almadan geliyor buraya.

İşte ilk merdiven serisi bitti. Onu görenler sanki ilk defa görüyormuş gibi önlerini ilikliyorlar. Bazıları da tam aksine yollarını değiştiriyorlar, sonuçta her kurum kaldırmaz iki haftada bir gelen bir bakanın varlığını. Ama belli ki gözlerinden ve tavrından sıkılıyor bu durumdan. Sonuçta bu geliş gidişler kurumsal bir iş niteliğinde değil ki. Ancak bir dost ziyareti… Oysa O 1963 yılının bu güzel bahar sabahında Çalışma Bakanı sıfatını yine binanın dışında bırakıp gelmiş buraya. Durup durup her adam başı bunu hatırlatmaya ne gerek var? 

İşte ikinci merdiven serisi de bitti. O kadar heyecanlı ki gözlerinden okumak mümkün. Sanki ödevini öğretmenine bir an önce gösterme çabası içinde olan bir çocuğun heyecanına kapılmış gibi. Ve işte yine aynı koridora doğru yöneldi, idari ve mali işler bürosu… Bu koridor genellikle geçirdiği teftişler ile ünlü. Şimdi şöyle bir bakıyorum da teftiş için gelenler nerede bu beyefendi nerede ? Aralarında dağlar kadar fark var. Teftişe gelenlerin öyle bir havaları vardır ki burunları düşse yere eğilip almazlar, hatta yanlarında gezinen zadeganlardan umarlar ki  “al burnumu yerine koy”. E tabi bu zadeganlar çok anlayışlı kişiler olduklarından (!) daha söz ağızdan çıkmadan bu işi yapmış olurlar. Oysa bu beyefendi  biraz daha büzülse alimallah kayboluverecek takım elbisesinin içinde.

Evet nihayet bitti yolculuk beklenen an yine vuku buldu. Geldi durdu muhasebe servisinin kapısının önünde. İçeride iki kişi var. Kapıyı vurup içeri girince aynı hızla ayağa fırladı yine muhasebe şefi Latif Bey. Yıllarca alışamadı bu geliş gidişlere

• Sayın Bakanım hoş geldiniz
• Hoş bulduk Latif Bey. Nasılsınız?
• Sağlığınıza duacıyız efendim.
• Latif Bey rahatsız etmezsem ve işinizi bölmeyeceksem eğer memurunuzla biraz görüşebilir miyim ?

Bu muhabbet her iki haftada bir noktası virgülüne dokunmadan böyle devam etmiştir aslında.

Beyefendi memurun yanına geçer ve ilk hamlesi önünü iliklemek olur. Memur büyük bir hürmetle ve saygıyla karşılar Onu. Memur iki çay söyler. O zaman kurumlarda sigara serbesttir. İkisi de birer sigara yakar. Beyefendi çantasından bir tomar kağıt çıkarır ve okumaya başlar. Zaman zaman gülüşmeler olur aralarında, arada bir memur bey elinde ki kurşun kalemle düzeltme yapar kağıtlar üzerinde. Sigara dumanında göz gözü görmeyecek zamana kadar sürer bu çaylı, sigaralı, okumalı, sohbetli vakitler. Ayrılırken ikisinin de yüzünde tarifsiz bir mutluluk olur. Beyefendi ayrılırken binadan yine sessiz sedasız gider. Sanki hiç gelmemiş gibi.

 Yıllarca merak etmiştir Latif bey koskoca Çalışma Bakanı Bülent ECEVİT’in önünü ilikleyerek Memur ve aynı zamanda şair olan Turgut UYAR ile neler konuştuğunu. Ve sonradan öğrenecektir Ecevit’in çıkarmak istediği şiir kitabı için Turgut UYAR’ın kapısını aşındırdığını. Ve yine öğrenecektir Bakanın ceketini Memurun önünde değil Şiirin önünde iliklediğini.