ÖNCELİK SIRASI KİMDE

Geçtiğimiz günlerde bir veda yemeği vesilesiyle Sayın Valimiz Yücel Yavuz’la uzun uzadıya sohbet etme fırsatımız oldu. Basın mensuplarının hemen hemen hepsinin bulunduğu ortamda Valimiz yine içini döktü… İcraat zamanı geldi çattı diyeli bile çok olmasına rağmen icraatın olmamasına artık Sayın Valimiz de sitem eder oldu. Konuşmasında Şehrin birçok konuya ve yatırıma hazır ve el değmemiş olmasına değinen Sayın Valimiz, apar topar yola çıkıp plansız programsız yatırımlarında şehrin geleceğini yok edebileceğini söyledi.

                Buraya kadar  tespitler güzel ve yerindeydi. Ama hep aynı noktaya takılıyoruz. Öncelik sırası kimde? Bir taraftan bas bas bağırıyoruz, yatırım gelsin iş adamı gelsin o gelsin bu gelsin. Gelsinler de nereye ne amaçla gelsin. 15 yılı aşkındır “Süleymaniye Kayak Tesisleri”  gündem de olmasına rağmen hala imar planı mevcut değil. Yani bırakın tesisleşmeyi bırakın yolları, altyapıları, daha kimin nereye ne yapabileceğini gösterir plan mevcut değil.  Önce Yatırımcımı adım atmalı, yoksa Bürokrasi mi?

                Eğitimimi tamamlayıp memleketime döndüğümde daha önce hiç içinde bulunmadığım “Turizm Sektörü” ile iş hayatıma başladım. O dönemlerde turizm adına ne yapıla bilirlerin içinde olmaya çalıştık. Şehrin ilk Seyahat acentesini kurmak için mücadele verdim. Tam 7 yılımı da bu manada mücadele ile geçirdim. Bölgenin Turizm temsilcisi kurumlarında görev aldım. Şehrimize Türkiye’nin dört bir tarafından acente sahiplerini getirmek amaçlı bir projede aktif görev alarak 36 seyahat acentesini şehrimize getirip 4 gün ağırladık. Turizm Fuarlarında “Gümüşhane” diye haykırdık. Bütün bu gayretlerin ardından görev yaptığım otel başta olmak üzere şehrimizdeki tesislere “turist” getirme çalışmalarımız kısmen başarılı oldu. O yıllarda Mayıs-Eylül dönemlerini  otellerimiz neredeyse  her gün bir otobüs ağırlamakla geçirdi. Tabi bütün bunlar ekip işi ve çabasıydı. Turizm müdürlerimizden tutunda adı ve iştigal konusu “Turizm” olan tüm işletmelerde çalışanlarımızda bir heyecan vardı.  Ekibimiz sabahın beşinde Adana’dan gelen bir kafileye kahvaltı vermek için güle oynaya çalışırdı. Bu manada hızla ilerlediğini düşündüğümüz sektörde geleceğin olduğunu düşünerek Turizm Meslek Lisesi ve Yüksek Okulunun kurulması için girişimlerde bulunduk ve yetkililer de olumlu talepler vererek bu günlere getirdi. Bu gelinen nokta ise zirveymiş bunu şimdi daha iyi anlıyorum. Zirveden dönüş hızlı oldu…

                Bu okulların ihtiyaçlarını imkanlarımız dahilinde karşılamaya çalışırken, aynı zamanda da okula alınacak ve mezun olacak öğrencilerin tespitinde sektör temsilcisi olarak bulundum. Staj dönemlerinde her yıl 30’a yakın öğrencimizi istihdam ettirdik. Hatta daha ileri gitmek için Meslek Lisesi kapsamında “ücret destekli”  kurslar açtık. O zaman ki Valimiz Enver Salihoğlu ile bu kursların son yemeğinde bir konuşmamız geçmişti. Yemek sonrası Valimizin talebiyle kurs mezunlarına iş imkanı sağlanması hususunda tüm kursiyerlerin yarın işe başlayabileceklerini bildirdim. Sanırım 25-30 kişilik bir gruba toplu şekilde işe başlama çağrısı yapmıştık. Ertesi gün ve devam eden onlarca gün ardından kimse iş başvurusu bile yapmamıştı… Bütün bu çabalardan ümitliyken birden bire sektörde çalışmak, cazibesini kaybetti.

                İşte o günden bugüne geldiğimizde düşüş halen devam ediyor. Yanlış anlaşılmasın Yatırımlar artıyor elbette, tesis sayıları ve kapasitelerde artıyor. Ancak Turizm sektörüne, ilde yaşayan insanların yaklaşımı ve bakış açısı günden güne olumsuzlaşıyor.  Özetlemek gerekirse “Turizm” başlığını nereden tutarsanız tutun elinizde kalır. Konuya nereden yaklaşırsanız yaklaşın ama işi yapanlarda “Heves” oluşturmak gerekiyor. Her işin yaşama süresi o işi yapanların heyecanı kadardır. Heyecan biter iş biter…

Anlattıklarım ışığında dile getirdiğim birkaç noktayı arz edeyim. Başta Ticaret Odası olmak üzere sektöre Proje ve Eğitim adı altında destek sağlayan kuruluşların konuya bir kerede farklı bir açıdan bakmalarını söylemiştim. Nasıl mı? Ücretli kurslar vererek işsizliği artırdıklarının anlaşılması gerekiyor bir kere. Bu tarz eğitim desteklerinin sonlandırılması gerekiyor. Çünkü sektörde çalışan gençler “eğitim” adı altında katıldıkları toplantılarda bir imza karşılığında oturdukları yerden ücret alır oldular. Bu; “neden çalışıyorsun ki; git falanca kursa orda ayda 400TL alırsın” mantığıyla bir sektör öldürüldü. Bunu denemeden anlayamazdık elbette. Bizler bunun sektöre destek olacağını düşünürken insanımız kendi çözümünü üretmekle meşguldü…

Bugün de diyorum ki bu sistemi tekrar uygulayalım. Bu sefer daha etkin olsun. Odalarımız ve Kurumlarımız destek versin. Ama bu defa da Özel Sektörü sınamak maksadıyla desteği ister işletmelere ister işletme çalışanlarına direk verelim. Bir İşletme çalışanına asgari ücret mi veriyor,  yetkili kurum kimse o işletmede çalışan personele destek maksadıyla bir asgari ücret de kurumlar odalar versin. Garsonumuz ve sektör çalışanlarımız 2000TL altında maaş almasın. Sektör de çalışanlar öncelikle yaptıklarına işe bağlı kalsın. İhtiyaçlarını karşılasın ve işini sevsin. Umuyorum ki bu fitili ateşlemek olacaktır. Hem sektör çalışanlarına hem işletmecilere bir nebze olsun nefes aldırıp heyecan katmış olursunuz…

Öncelik yine bu şehri yönetmeye aday olan isimlerdedir. Validen Başkana, Bürokrasiden Siyasete elimizi başımıza koyup düşünmeliyiz. Birilerini bir kuruma yetkilendirirken kıstasımız “O kişinin başta kurumuna olmak üzere,  şehrine açacağı ufuk getireceği yenilik” olmalıdır. Bunu Sayın Valimiz yapmış, kurumunun bünyesinde bulunan en değerli isimleri de yanına alarak şehrimize gelmiş. Aynısını diğer kurumlarımızın da yapması gerekmiyor mu?