AYNI TAS AYNI HAMAM

Evet 21 Mayıs geldi geçti ve beklentiler gerçekleşti. AK Parti’de değişen bir şey yok. Aynı Tas Aynı Hamam… Garip olan ise daha önce de yazdığım gibi, AK Parti teşkilatları nasıl bu kadar halktan uzaklaştı ve Recep Tayyip Erdoğan nasıl bir ekiple çevrildi. Bu kadar izole bir teşkilat dönemi hiç yaşanmamıştı. AK Parti teşkilatları ben kimi koyarsam o kazanır havalarına nasıl büründü? Bu özgüven en güçlü dönemde bile yaşanmamışken şimdi nasıl yaşanıyor?

                Önceki yazımda da temenni etmiştim; bu seçimler umarım ki başka bir seçimin müjdecisi olmasın… Lakin olmasından da artık pek şüphem yok. Ekonomik sıkıntıların ayyuka çıkmaya başladığı bu dönemde Türkiye girdiği fetret döneminden çıkamıyor. Bu fetret devri 1-2 yıl daha sürecek gibi de gözüküyor. Çünkü bu aday hataları hem MHP’de hem AK Parti’de birçok şehirde yapılmış durumda. Belirsiz bir seçim sonucuna doğru gidiyoruz. Daha 33 gün bize neler gösterir bilmiyorum ama bu gidiş gidiş değil… Bu kadar bariz hatalar bilerek mi yapılıyor diye bile sorası geliyor insanın…

                Gelelim yerele; Mevcut milletvekilleri ile seçimlerin zorlu geçeceğini dile getirmeyen yok. Yine de sandık aritmetiği çok farklı bir olgu. Hele de ittifak mevzuları var ki hesapların şaşma ihtimali yüksek gibi duruyor. Her iki ittifakında vekil çıkarma ihtimali de artık hesaplara dahil edilmeli. Seçimler artık adaylar ve partilerle değil birde işi bilen ekiple kazanılacak. Az oy farklarıyla vekil hesapları kayabilecek. Dolayısıyla bu farkları da ekipler değiştirebilecek. Her sonuç masada artık.

                Ama değişmeyen tek şey ise Gümüşhane’nin makus talihi olacak. Gelmeyen Teleferikler, Bitmeyen dereler, içilemeyen sular, gidilemeyen hastaneler çözümsüz sorunlar… Anlatmaya gerek yok görüyorsunuz…

                Çocuğunuza iş ararsınız muhatap bulamazsınız, madenlerin çilesini çekersiniz ama işe adam koyamazsınız, esnafsınız derdinizi anlatırsınız, git başka iş yap derler, tüccarsınız belediyeden veya kurumlardan alacağınızı alamazsınız, Nefes Kredisi istersiniz sıraya bile giremezsiniz, ne de olsa küçüksünüz ve küçük şehrin esirlerisinizdir. Feryat etseniz duymazlar, düşseniz el uzatmaz, tekme atarlar. En sonunda siz buna layıksınız der kapınızı çalıp oyunuzu çalmaya gelirler. En acısı da bu olsa gerek. Elinizi kolunuzu, olmayacak vaatlerle bağlarlar, bir umut deyip inanırsınız, bir daha değil kapınızı çalan sesinizi duyan olmaz.

                Şimdi geldik kapı çalma sırasına. Yine aynı oyun, yine aynı vaatler, yine aynı adaylar. Bu sefer o kadar eminler ki kapınızı bile çalmayacaklar. Bize muhtaçsınız, siz kendi kendinize bu şehri yönetemezsiniz o yüzden bize oy vereceksiniz diyecekler. Pardon dediler bile!  Paşa paşa sandığı işaret edecekler. Git ve oy ver gerisini karıştırma diyecekler… Evet onu da dediler!

                Ne dersiniz gidelim mi? Başımızı ellerimizin arasına alıp düşünme vakti gelmedi mi? Bu sömürüye ne zaman dur demeliyiz?

                Ya da birde şöyle bakalım; sizce biz “ Türkiye’nin en değerli vekil adaylarına” layık bir toplum muyuz? Onları seçmek yetmek, onları kazanmak için onurumuzu, şerefimizi, en önemlisi geleceğimizi feda etmeli miyiz?