BİR TÜRLÜ OLMUYOR

Olmuyor bir türlü birlik olmuyor Gümüşhane’m. Canlar feda edilecek vatan yoluna, canlar feda ediliyor, biz hala siyaset peşinde… Bir gün bir siyasi görüş yürüyüş düzenliyor, ertesi gün diğeri…Arkadaş “şehitin” partisi yoktu ki bayrağına saralım…Sardıkları bayrağa hepimizin canı feda… “Söz konusu vatansa gerisi teferruat” diyen üstatlarımızı da mı unuttuk…

Geçtiğimiz günlerde yıkıldık. Darbe üstüne darbe yedik. İnsanın ruh halini bozan, son yaşananlar, herkesi geriyor. Elim bir kaza ile vefat eden ablamız abilerimiz herkesi üzdü. Cenazelerine, partisi purtusu mu katıldı? Hayır! Hepimiz koştuk geldik. Biz bir avuç şehir, kocaman yürekleriz. Biz birlikte güçlüyüz. Bunu neden unuttuk? İçimize fitneyi kim soktu?

Ben Erkan başkanımı aynı siyasi görüşte olmadığım halde sevdim saydım. Sevil ablamı, Varol abimi görünce ne siyaset kaldı, ne parti… Orhan hocam hakeza öyle… Eee soruyorum şimdi ne oldu ki biz bunları unuttuk. Terörün partisi var anladık da, lanetin partisi, şehite saygının partisi mi olurmuş arkadaş?

Ben hepimizin bu son günlerde yaşananlardan ders çıkarması gerektiğini düşünüyorum. Herkesin hayata dair kaygıları var elbette… Herkesin “hayat” diye bir mücadelesi var elbette… Ama bu mücadelenin de, kaygılarında durduğu “ Onur ve Haysiyet” diye bir durak var nihayetinde… Şehitlerimiz, paylaşımlarında “Onurlu Ölmektir Türk Olmak” diyor… Onlar bu makama erişirken biz “Onurlu Yaşamayı” yakalamakta zorlanmamalıyız. Canlarını feda ettikleri bizim huzurumuz, bizim vatanımız. Onların can verdiği dava ya biz neden sahip çıkamıyoruz?

Gel Gümüşhane’m; Son günlerde iyice kutuplaşan, iyice sinirleri yıpranan insanımıza dik duruşu ve saygı duyulan değerleri biz hatırlatalım. En ufak bir konuşmayı güncel siyasete bağlayacak kadar ayrışmış bu halka biz Gümüşhane olarak örnek olalım. Biliyorum ki bu şehirde, bu duygular var. İnsanımız, insanımızı siyaseti bir kenara bırakarak seviyor. Bunu en yakın örneğini sergiledik. Cenazelerimize siyasetsiz sahip çıktık. Onlar her şeyden önce hemşerimiz, komşumuz, ablamız abimizdi dedik… Her şeyi unutup ellerimizi semaya açıp onlara dua ettik.

Çağımızda herkes bilgiye hızla ulaşır oldu. Görmedim ki bir görüşe sahip bir arkadaşım tartışmayla diğerini aksi görüşte olan arkadaşını kendi görüşüne çevirdi. Ben görmedim. Gören varsa söylesin. Herkes okuyor, herkes bilgiye ulaşıyor ve bizzat ulaştığı anda kendi yargılarını koyuyor. Bu durum o kadar işlemiş ki baba ile oğlu, ayrı görüşler üzerine kavga edebiliyor. Her birey “benleşmiş” kendileşmiş ve bağımsızlaşmış. Bizi ve birbirimizi unutmuşuz. Toplum olmanın, birey olmaktan daha zor olduğunu bir kenara koymuşuz.

Birimizden birimiz yanlış bir görüşe sahip olabilir. Doğa kanunu… İtirazımız olmaz. Ama görüyorum ki “birey” olmanın gerekliliği ve baskısı artık, bize, yanlışlarımızı uyaranlara bile saldırmamıza sebep olabiliyor. Tek yolu kalmış gibi gözüküyor. Bugün ellerimizi, siyaseti bir kenara kaldırarak, semaya kaldırıp dua ettiğimiz gibi, yine birbirimiz için ellerimizi semaya kaldırıp Islahımızı Mevcudiyetimizi Yaratandan dilemek gerekiyor. Birbirimizi kırmadan konuşmanın yolu kalmadığı bu günlerde cenazelerimizden de ders almayacaksak, ölümün bugünlerde hepimize teğet geçtiğini görüp akıllanmayacaksak, daha ne zaman birlik olacağız, toplum olacağız, “biz” olacağız?