ZENGİNİ İLE FAKİRİ BARIŞIK BİR MİLLETİ HİÇBİR GÜÇ YIKAMAZ

            Bazı karikatürler vardır. Saatlerce kendinizi ondan alamazsınız. Basit birkaç çizgidir ama ciltler dolusu anlam taşır.

            Şiirler de öyledir. Sizin sayfalarca ve günlerce anlatacağınız şeyleri şair birkaç kelime ile mısralarına yerleştirmiştir.

            Aslında çizgi de söz de insanı anlatır. 

            Bu bağlamda, Şair Basri İmece’nin; 1960’lı yıllarda yazdığı,  kısalığına rağmen çok öz bir şekilde insan bencilliğini ve menfaatperestliğini anlatan “arabacı” başlıklı şiirini sizlerle paylaşmak istiyorum.

ARABACI

Yolun bizim kazaya uğrarsa

Selam söyle soranlara.

Sormazlarsa,

Zengin olduğumu dersin

O zaman anamı da

Sorarlar babamı da…

            Şair, kelimelerle bir resim yapmış, bir fotoğraf çekmiş. Bu resim, bu fotoğraf belki  bana, sana, ona ait… Belki de düne, bugüne, yarına ait… Ama ne olursa olsun bize ait, bizi anlatan bir şiir…

            İnsanın bencilliğini, insanın güvensizliğini anlatan bir şiir…

            Bu şiirin biz neresindeyiz? Selam gönderen miyiz, yoksa ana baba adı soran mıyız?

            Bu şiir, insan olarak bizim aynamız… İnsanın olaylar karşısında şahsiyet çizgilerini gösteriyor.

            Zenginseniz, nüfuzluysanız, makam sahibi iseniz insanların teveccühler hep sizedir.  Ama bir de her konuda fakirlik başlarsa o zaman kimseyi yanınızda bulamazsınız… Bir karmaşa ve bir ikilem…

            Peki, suçlu kim ve Bugünkü Durumumuz Nedir?

Toplumda “zenginlik - fakirlik” ikileminde, üstünlük ve etki  “zenginlik” kavramında olduğuna göre, bu sorunu çözecek olan da yine zenginlerdir.

O zaman; zenginlerimiz, fakirlere karşı algı yönetimini iyi yapmalı. Yani; bir zengin, zenginliğini diğer insanlara karşı bir büyüklük ve bir gurur aracı olarak kullanmamalı.

Bir zenginin konuşmasından, tavırlarından çevresi, özellikle de fakirler etkileniyorsa, ve fakirler bu etkilenme sonunda kendilerinde bir aşağılanma hissediyorlarsa ortada zenginlerin düzelteceği büyük bir sorun var demektir.

            Bugün durum nedir?

Yukarıdaki şiirin Şairi Basri İmece (1924 -1977) yıllarında yaşamış bir şairdir. Yazdığı Arabacı şiiri de 1960’lı yıllara aittir. Dolayısıyla 1960’lı yılların Türkiyesi’ndeki gerçek bu idi…

Bugün; Allah’a şükür zenginimiz çok. Ve Allah’ı bilen, Allah’ın emrettiği gibi yaşayan zenginimiz çok. Bu zenginlerimiz sayesinde, fakirlerimizin de “zenginliğe ve zenginlere”  karşı bakışı değişmiş durumda.

            Bir milletin fakiri ile zengini barışık ise, o milleti Allah’ın izni ile hiç bir güç yıkamaz.

            Fakirle zengin barışıklığında en önemli vazife de zenginlere düşüyor. Allah’ın emrettiği “zekatı” yerinde ve zamanında veren bir zengin, fakirin gözünde zengin değil, “Baba” dır.

            Zenginliğini Allah’ın bir lütfu ve ikramı gören, zekatını veren bir kişiyi fakirler niçin kıskansın, sevmesin ve ona düşman olsun?..

            O halde, zenginliğimizde de ölçümüz Allah’ın emirleri olmalı.

            Bugün zekatını veren zenginlerimiz sayesinde zenginimizle fakirimiz barışık. Bu barışıklık hem ülke barışına, hem de dünya barışına hizmet ediyor.

            Niçin “zekat” üzerinde çok durdum. Çünkü; Zekat, Allah’ın emridir. Bir ibadettir. Fakirlere yardımdır ama, fakiri minnet ve zillet altında bırakmayan bir yardımdır.

            Zenginimizle fakirimiz barışık olduğu sürece, yukarıdaki gibi zengin – fakir ikilemlerini işleyen şiirler yazılmayacak, bu şiirler yerine; insanları zengin – fakir ayırımı yapmadan “Yaratılanı severim Yaratandan ötürü” temasının işlendiği şiirler yazılacaktır.

Güzel günler dileğiyle.