Her insanın hayattan en önde gelen beklentisi onuruyla yaşama isteğidir. Hür, kimseye yük olmadan, kimsenin minnet yükünü çekmeden yaşamak...

Yüce Yaratıcı, her insana minnetsiz güzel birer hayat ihsan etmiş ama ne yazık ki insanlardaki ihtiras, kıskançlık, şan şöhret düşkünlüğü bu güzelliği bozmuştur.

Sosyal bir varlık olan insan, toplum içinde yaşamak zorundadır. Toplum halinde yaşamanın en önemli özelliklerinden birisi insanların birbiriyle yardımlaşmaları ve dayanışmalarıdır. Yardımlaşma ve dayanışmanın da en güzeli minnete dönüşmeyeni ve onur kırıcı olmayanıdır.

Bazen bir hareket, bir bakış bile yapılan yardımın bir karşılık için olduğunu hissettirir ki yardıma muhtaç kişi için bu çok ağır bir yüktür. Çünkü onurlar kırılır, kişilikler zedelenir, insanlık ve insaniyet mahvolur.

Karakışta soğukta üşüyen bir insana yapılan yardım, eğer minnet doluysa, o yardımın minnet soğukluğu, kışın soğuğundan daha çok üşütecektir insanı... Ve işte o zaman soğuk altında tir tir titreyen insanın en büyük zenginliği minnet dolu yardımı kabul etmeyip karakışta izzetiyle üşümesi olacaktır.

Tarihin kaydettiği dünyanın en meşhur, mütevazı zenginlerinden biri Hatem-i Tai’dir. Hatem-i Tai, bir gün fakirler için ziyafet verir, ikramlarda bulunur. Bütün fakirler davete iştirak etmiştir. Ziyafet devam ederken etrafı gezmeye çıkan Hatem, ihtiyarın birinin, sırtında bir yük dikenli otla yürüdüğünü görür. Dikenler ihtiyarın vücudunu kanatmaktadır. Yük ağırdır...

Hatem-i Tai, ihtiyarın acınacak halini görünce: “Ey ihtiyar, Hatem’in verdiği ziyafeti ve ikramları duymadın mı? Niçin o ziyafete gelmedin?” deyince, ihtiyar: “Evet duydum ama ben bu dikenli yükü onurumla taşımayı Hatem’in verdiği ziyafete tercih ederim.” der.

Günler sonra Hatem-i Tai’ye,  bu dünyada kendisinden daha cömert, daha zengin bir kimsenin olup olmadığını sorarlar. Hatem-i Tai; “Evet var… O dikenli yükü taşıyan ihtiyarı benden daha onurlu, daha cömert ve daha zengin buldum.” Der.

Başkalarının yardımının bizim için minnet kâbusuna dönüşmemesi için prensipli ve iktisatlı yaşamayı, israf etmemeyi bir hayat düsturu haline getirirken, yaptığımız yardımların da onur kırıcı olmaması için, mütevazı bir tavır içinde yardım yapış gayemizi iyi tespit etmemiz gerekir. Yapılan yardımlar Allah rızası için olursa, hem onur kırıcı olmaz, hem de sevap olarak karşılığı olur.

Onurlu insan, her şeyden önce başkasının onurunu düşünen insandır.

Hayatı onurlu yaşayıp yaşatanlara ne mutlu...

Güzel günler dileğiyle…