Bir Kitabevine Hasret

Elbet bulursun beni eninde sonunda, bir sahaf çarşısı kokusunda...

Bazıları deniz kıyısını sever, uçsuz bucaksız denize bakıp hayaller kurar ve çoğu zaman dingin hisseder. Ben demiyorum bunu, bazıları söylüyor bazen. Ben ise deniz manzarasına ne zaman takılı kalsam rahatsız olurum, gitmek en sonunu görmek, sonuna kadar savaşmak isterim ve bilirim bu mümkün olamaz, sinirlenirim, sıkılırım, boy ölçüşebileceğim bir rakip arar yollara düşerim.

Eğer İstanbul' da isem, her gün gitsem bile bıkmayacağım o yere yolum mutlaka düşer, Kadıköy sahaflar çarşısına. Bir çok kitapçının korsan kitap sattığını görmek üzücü olsa da kitaplara dokunmak, her birinin hikayeleri arasında kaybolmak ve bir gün benim de bu sahaflarda satılan bir kitabımın olduğunu hayal etmek çok güzel bir duygu. Bütün sahafları hiç birşey almayacak olsam bile gezer, son olarak da mutlaka çarşının karşısındaki büyük kitabevine uğrarım. Biraz da orada kaybolurum. Bu kaybolmalarım o kadar derin olur ki; etrafımda neler oluyor, biri beni mi takip ediyor, biri yanımdaki başka bir kişiye mi bağırıyor bunları bile fark etmem. Mesela önce yeraltı edebiyatı bölümüne gider Chuck Palahniuk' tan bir eser alırım elime, arkasını okurum, sayfalarında dolaşır gözlerim; anlamaya çalışırım ve alınası kitaplar listeme eklerim. Sonra Türk yazarlara gözüm kayar, mesela İskender Pala' nın bir divan şiiri çalışmasını incelerim, zaten listemde olan bu kitabı alacağım günü iple çekmeye başlarım. Orhan Pamuk, Nazan Bekiroğlu, Sabahattin Ali, Ayşe Kulin, Reşat Nuri Güntekin, Halide Edip Adıvar gibi bir çok yazarla ilk defa karşılaşmışım gibi heyecanla dolaşırım. Tıpkı aç bir kurt gibi gözüm asla doymaz, bütün kitapları okuyabilmeyi isterim, ve bilirim bu mümkün olmaz, sinirlenirim, sıkılırım ve sakinleşmek için kendimi hemen kitabevinin içerisindeki kahve, şeker ve çikolataların dünyasına atarım...

İstediğim sıcak çikolatam gelene kadar, keşke bir sahafım olsa akşama kadar kitap okuyup, kelimelerimle, cümlelerimle haşır neşir olsam diye hayal kurarım; elinden kaçan uçan balonunu yakalayabilecekmiş gibi peşinden koşan küçük çocuğun inatçı ve güçsüz haliyle koşarım, kovalarım hayalimi. Bilgisayarımı çıkarır yazı yazmak için gerekli programı açarım. İşte o an benimde huzuru bulduğum an olur. Güzel memleketimde en çok böyle bir yerin olmayışına üzülüyorum. Kitaplara; kitapevi yerine internet yoluyla ya da kırtasiyelerin veya büyük marketlerin sınırlı reyonlarıyla ulaşabiliyoruz. Oysa kitap alırken her zaman kapağına dokunmaya hatta kapağını açıp rastgele sayfalarını karıştırırken fütursuzca, kelimelerle; kaçamak, gizli ve zaman zaman da kopmaz bağlar kurmaya alışkınım.

Bu yıl roman dalında düzenlenen 19. Aydın Doğan Ödülü, Nobel Edebiyat Ödüllü Orhan Pamuk' a verildi. Kendisinin ödülü kabul ederken yaptığı konuşma umut verici. Diyor ki "1970'lerde henüz yeterince güçlü olmayan romansever bir orta sınıfımız bugün var. Bunun en iyi kanıtı da Türk yayıncılık sanayinin son 15 yılda harikalar yaratarak gösterdiği büyüme, zenginleşme ve çeşitliliktir. Eskiden Türkiye'de 4 bin kitap çıkardı. Ben 4 binini de görürdüm, hepsini takip ederdim. Şimdi hiçbir şey takip edemiyorum. Benim eksikliğimden değil, kitap sanayinde ve başka yerlerde zenginleşmenin boyutları böyle. 1970'de her sene 40-50 yerli roman yayınlanırken bugün rakam 1000'lere ulaşmıştır." Yapılan tespite göre kitapsever sayısı da günden güne artmış olmalı. Umuyorum ki güzel memleketimiz de bundan payına düşeni alacak ve bir gün kitapseverlerini mutlu edecek kadar büyük bir kitapevine eninde sonunda kavuşacaktır.