YİRMİ ÜÇ NİSAN

Yakın tarihimiz, beni cezbeden bir tarih. O döneme ilişkin yaşananlar, söylenen ve yazılanlar hep ilgimi çekmiştir. Tarihi kitaplardan daha çok yakın tarihimize yönelik “anı kitaplarını” okumayı seviyorum. Atatürk’ün en yakınında bulunan ve On iki yıl Atatürk'e hizmet eden aşçısı Cemal Granda'nın anılarını bir solukta okudum.  23 Nisan hayatımıza ilkokul sıralarında giriyor. Gazipaşa ilkokulunda (bugünkü milli eğitim müdürlüğü binası) sevinç ve neşe içinde Türk bayraklarını camlara asardık. Çünkü 23 Nisan bizim bayramımızdı. O güne özel kıyafetler giyerdik. Şimdi nasıl bilmiyorum ama bizim dönemimizde papyon vardı. Herkesinki normal bir papyonken benimki hayli büyük bir papyondu. Çocukluk ve gençlik elden gidince geriye gerçeklik kalıyor. Mesela 23 Nisan 1920 günü ilk meclisin açılma anını, o gün orada neler konuşulduğunu, ilk meclisin kimlerden teşekkül edildiğini merak ediyorum.

Diğer taraftan 23 Nisan dolayısıyla ilkokul üçe giden kızımın 23 Nisan heyecanını bende yaşıyorum. Bu heyecanı, çocuklarından dolayı büyük olasılıkla her veli yaşıyor. 23 Nisan her ne kadar çocuk bayramı olsa da tarihi bir günün tekrar bugün yaşanmasıdır. Şu hususu da atlamamak gerek kanısındayım, gerek milli bayramlar ve gerekse de dini bayramlar “tatil” olarak görülmeye başlanması ile bu özel günlerin içi boşaltılıyor. Ve sonra günün anlam ve önemine binaen birkaç söz ve açıklama. Oysa 23 Nisan’ın Türk tarihindeki yeri ve anlamı çok büyük. 23 Nisan’ın anlam ve öneminin kavranması dileğiyle…

GÜMÜŞHANE PORTRESİ

Eyüphan Özyurt Olay gazetesinde yazar mısın dediğinde, resmimin gazete köşesinde olması ya da bakın bende yazıyorum, diye yazmaya başlamadım. Daha öncede başka yerel ve bölgesel gazetelerde yazdım. Yazmakta ki birincil önceliğim faydalı fikirler derç edebilmek. Ediyor muyum etmiyor muyum, o ayrı bir konu. Elbette bende, içinde Gümüşhane sorunları geçmeyen yazılar yazabilirdim. Döner döner aynı isimler etrafında pervane dönerdim. Ya da belli bir grubun kitapları neden satılmıyor diye, dizlerimi döverdim biteviye. Yahut hiçbir şey yazmayarak bir şeyler yazma avuntusuyla kendimi kandırırdım. Ama çok şükür şimdiye kadar birileri gibi birilerinin dizleri dibinde eğitilmedim. Hayatın koşulları zaten beni kendi dizlerinde eğitti. Gümüşhane, dizleri kıymetli insanlar eliyle eğitilmiş olsaydı bence daha farklı bir “Gümüşhane portresiyle” karşılaşmış olurduk.

GÜMÜŞHANE’YE HİZMET

Kader hükmünü icra edecektir hiç kuşkusuz. Kim bir hizmet yaparsa karşılığını görecektir. İnsan hayatı zamanla sınırlı çünkü. Allah bazen insana dünyalık taltifler sunarak onu sınar bazen de vermeyerek sınar. Gümüşhane’ye hizmet için birçok insan geldi, gitti ve öldü. Ne var ki geriye bakıldığında bu gök kubbe altında hoş bir seda bırakan insan sayısı bir elin parmağını geçmez. Dikkat ederseniz ölünce dahi ismi hala yaşayanların bir dünya görüşleri vardı. Yakın tarihe, uzak tarihe bakın, ismi tarih sahnesinde yer alanların hemen hepsinin hayatlarını tanzim edenlerin bir “dünya görüşleri” vardı. Dünya görüşü olmayan bir insanın hizmeti ancak günlük ve günübirliktir. Yani günü kurtarmak içindir. Bundan olsa gerek, ne park isimlerinde, ne cadde, ne sokak ve nede mahalle isimlerinde bir değişiklik yoktur. Oltan Sungurlu hariç. Son kertede hizmet için insana gerekli en büyük haslet, idealizmdir.

YEREL MEDYA VE OLAY GAZETESİ

Çıkan her yeni gazete değişim noktasında sürükleyici bir işlev görür. Bu bağlamda Olay gazetesinin çıkmasıyla birlikte birçok taş yerinden oynadı. Tamam, ama bence renkli ve daha büyük ebatlarda çıkması yeterli değil. Bir gazete, gazete bayilerine düştüğü an, insanlar o sabah büyük bir merakla gazetesini eline alabilmeli. Olay gazetesi yeni yerel bir gazete olmakla birlikte haber ve güncel köşe yazarlarıyla gündemi belirleyebilir. Bunun için yapacağı tek şey kalıcı olarak misyon ve vizyonunu çizmek. İşte o zaman hem renkli olması ve hem de ulusal ebatlardaki büyüklüğü ile beraber öncü yerel medya rolünü kazanır.

***