YENİ YAŞAM YARATTIK

Kuşların, kuzuların ve horozların sesleriyle temiz bir havada keyifle uyanırsınız köy yaşamında bağına, bahçesine giden insanları görürsünüz sabahın erken ışıklarıyla. Şehrin gürültülü yaşamından uzak, egzoz kokusu gelmez burnunuza. Taze tereyağı, hormonsuz yumurta vardır sofranızda. Taş fırında pişirilmiş mis gibi kokan köy ekmeği, insanın iştahını nasıl da açar. Dalından kopararak yediğiniz elmayı, vişneyi, kirazı yıkama gereksinimi bile duymazsınız.

Kaldırım yoktur köylerde. Kaldırım olmayınca da sebze meyve kasaları göremezsiniz. Meyveleri dalda, sebzelerini bağda toplarsınız. Egzoz dumanı etkilemez sebze ve meyveleri. Bağ, bahçe kenarlarında çok nadir araç görürsünüz. Kahve önlerine oturak atarak oturan insanları da göremezsiniz. Kahvehane nadir bulursunuz köylerde, herkes işinde gücündedir. Kaldırım olmamasına karşın rahatça yürümenin keyfini çıkarırsınız, yürümenizi ya da işinize gücünüze gitmenizi engelleyecek boş insanlar da bulamazsınız.

Elman, armudun eksik olmaz, meyveni sen yetiştirirsin. Soğan, patates ekersin, buğdayını sen eker sen biçersin, evde ekmeğin eksik olmaz. Koyun, inek bakarsın, yoğurdun sütün eksik olmaz. Kümesinde tavuk beslersin, her zaman taze yumurtan olur. Su derdin olmaz. Kana kana içersin. Sağlıklı beslenirsin, kent stresinden uzak.

Kaldı mı böyle yaşam, diye sormayın. Sormanıza gerek de yok. Kent yaşamına duyulan özlem, sağlıklı yaşamı aldı götürdü.

Bakınız sağınıza solunuza. Köylerinden göç etmiş insanlarla dolu parklar, işsiz güçsüz. Yaşlısıyla genciyle. Yeni bir yaşam türü yarattık. Anlık dünya hevesleri kopardı bizleri baba ocağından. Tarlalar ekilmiyor, bağlarda bahçelerde sebze meyve de yetişmiyor. Taş fırınlardan çevreye yayılan mis gibi ekmek kokusu da yok artık. Hormonlu yumurtalar sofralarımızda yerini alıyor. Çocuklarımızı topraktan uzak eğitimle yetiştirdik, topraktan kopardık onları. Kent yaşamı ile yoğurduk. Üreten değil, tüketen toplum olduk sonunda. Kapattık köy okullarını. Küçücük, minicik beyinlere kent yaşamını enjekte ettik. Kentlere akın akın yürüdük, çoluk çocuk. Terk ettik baba ocağını, boş bıraktık baba evlerini. Yıkım yıkım yıkılıyor, harabeye dönüyorlar.

Söyleyen aşık ne kadar da güzel söylemiş:

“Bir ev burada bir ev karşıda kalmış

Hele bakın bizim köye ne olmuş

Kırk senelik ağaç kurumuş kalmış

Bizim köye benzemiyor gel hele

Ceylanlara su vermeyen pınarın

Taşlarına baykuş konmuş gel hele”

Ne diyelim, kendi kendimize yarattığımız yeni yaşamda mutluluk dilemekten başka da bir şey gelmiyor elimizden.