SONBAHAR VE HÜZÜN

Şöyle mevsimleri teker teker gözlerimin önünden geçiriyorum da inanır mısınız bana en kişilikli mevsim, sonbahar geliyor.

Sarının, kahverenginin, kırmızının, yeşilin ve daha birçok rengin her tonajını bir arada görmek mümkün. Kişilikli insanları sevdiğim, saydığımdan mıdır, sonbaharı da çok seviyorum. “Ben buyum, ben de doğanın her türlü güzelliği var, çünkü sonbaharım” diyor insana. 

Sararmış yaprakların dallardan düşüşü, rüzgarda savruluşu insana değişik duygular yaşatıyor. Hüzün veriyor. “Sen de benim gibi düşeceksin dalından” diyor adeta. Her yaprağın düşüşü, savruluşu yaşamımızda yaptığımız hataların pişmanlığını, yaşadıklarımızı sorgulatıyor adeta.

Çok şeyi düşündürüyor insana, bizlere sunduğu güzelliklerin yanı sıra. Yere düşmüş, sararmış yapraklar ve insanların umursamadan çiğneyerek üzerinden yürümesi.

Birçok sorular üşüşüyor aniden. Kendi kendini sorguluyorsun. Yaşamın geçiyor gözlerinin önünden bir film şeridi gibi. Yüreğinde, kalbini kırdığın insanların pişmanlığını hissediyorsun.

Çocukluğunu, gençliğini, aileni anımsıyorsun, daldan her yaprak düşüşünde. Dayanamıyorsun, ağacın gövdesine sırtını verip dizlerini kırarak oturuyorsun. Ve dalıp gidiyorsun maziye, yaşadığın yıllara. Önünden geçen insanlar seni ilgilendirmiyor, sen geçmişte yaşadıklarınla başbaşasın, iyiliklerinle, kötülüklerinle, günahlarınla.

Önüne düşen yaprağı eğilip alıyor, henüz kırılmamış sapından tutuyor ve evirip çeviriyorsun. Yaptığın iyilikleri anımsadıkça hafiften tebessüm ediyor, kırdığın insanlar aklına geldikçe de pişmanlık duyuyor, üzülüyorsun. 

Boğazında bir şeyler düğümleniyor. Yutkunmak istiyorsun ama yutkunamıyorsun.

Dalıp gidiyorsun, uzun süre.

Yorulan dizlerin seni ayağa kalkmaya zorluyor ve yavaş yavaş kalkıyorsun.

Bir daha insanları kırmamaya karar veriyor ve ellerin cebinde ağır adımlarla uzaklaşıyorsun, rüzgarın savurduğu yapraklarla birlikte.

“Ben de bir gün daldan düşeceğim, ben de bu yapraklar gibi savrulup gideceğim” diyorsun içinden.

Küçük adımlarla yürümeye devam ediyorsun içindeki kıpırtılarla. Üşüyorsun, o kıpırtılarla. Ellerini daha derin sokmak istiyorsun cebine.

Sonbahar mı dersiniz, güz mevsimi mi dersiniz, yoksa hazan mevsimi mi, öyle bir mevsim işte.

Kış’ın üşürsün, ilkbahar’da ıslanırsın, yaz’ın yanarsın, sonbahar’da hüzünlenirsin.

Seviyorum sonbaharı. Doğanın tüm renklerini bir ressamın fırçasından çıkmış gibi sergilediği için. Bana kişiliğini bir kez daha yaşattığı için. İyiliklerimle, kötülüklerimle, günahlarımla baş başa bıraktığı için.

Daldan düşen bir yaprak değil miyiz? Kimimiz sararacağız, kimimiz kızaracağız, kimimiz ise daldan düşmemek için direneceğiz ama en sonunda yine düşeceğiz, iyiliklerimizle, kötülüklerimizle, günahlarımızla.

Kimimiz rüzgarla savrulup çok ama çok uzaklara, kimimiz ise el ele tutuşmuş iki sevgilinin ayakları altında ezileceğiz.

Kötülüklerden uzak, iyiliklerle dolu bir hafta dileğiyle.