KAPAT GÖZLERİNİ VE ÇEKİL!

Acıya daha da acıya yol alıyoruz. İnsan dehlizinde başka biri tarafından kurgulanmış bir yaşam olmamıştır ve bir başka yaşam görüntüsü altında gerçekleşmeyen hiç bir insan düşü olmamıştır. Kurşunlu harflerin işbirliği tamamen boşunadır ve kurşunlu harflerin işbirliği varolan planlarınızı kurtaramadı,kurtaramayacak!

Öğrenmelisin artık kar eriyince beyaz kalır mı? 

Bombalarınız, tanklarınız, silahlarınız,  askerleriniz, hedefleriniz…  Hepsi başı ortası sonu belli olmayan kanlı paradigmadan öteye gidemeyecek. Yönünü bizden tarafa çevir ve bir bak Irak’a, Suriye’ye, Filistin’e… İşte bu topraklarda fırtınaları çağıran bulutlar var, tam şu anda rüzgarla gelecek ölümü bekleyen çocuklar...

                Dünya en büyük mülteci krizlerinden birini yaşıyorken, Suriye'den ayrılmayan binlerce sivil, Esed ve Rus bombardımanının yanı sıra açlıkla pençeleşerek hayatta kalma mücadelesi veriyor. Yüzlerce çocuğun açlıktan ve bombalardan hayatını kaybettiği bu insanlık dramında Suriyeli yavrular, yaşadıkları büyük acıları yazıya ve resimlere dökerek, feryatlarını dünyaya duyurmaya çalışıyor. Suriyeli kız, çizdiği resimle tabutun içinde kendini tasvir ederken, ailesine yazdığı vasiyette, "Bu benim vasiyetimdir. Canım annecim!  Senden benim güzel gülüşlerimi hatırlamanı ve yatağımı olduğu gibi bırakmanı istiyorum. Ve sen ablacığım! Arkadaşlarıma de ki: 'O açlıktan öldü...' Ve sen abiciğim! Üzülme; ama ikimiz birlikte, 'Biz açız!..' dediğimizi hatırla. Ey Ölüm meleği! Acele et ve ruhumu al ki artık cennette yemek yiyeyim. Ben çok açım. Ve ey ailem! Benim için korkmayın. Ben sizin yerinize de cennette yiyebildiğim kadar çok yiyeceğim".

                Oysa insanlık hakkında hiç söylememiş nice cümlelerim var, yok olmaya yüz insanlığımız hakkında. İnsan olarak nereye ve neye ait olmamız gereği hakkında ne başlaya bildiğim, ne de bitire bildiğim cümlelerdi,toparlanamamış kelimelerden öteye gidemedim,gidemiyordum. Şimdi yüreğinizde bütün kederleri giderecek sözler olsun, bir ışık yakın dertli bakan gözlere, oysa ki semavi kitapların hepsi  öldürmeyeceksin diyordu. İyiliği emretmek ve kötülükten alıkoymak kalbimizde kaçak bir heyecan gibi kaldı; suçlu kimdi,suç neydi?