GÜMÜŞHANE’Yİ TANIYALIM

Olmaz denilen şeylerin olmadığı, olur denilen şeylerin ise olduğu bir kent. Sarsmaz insanı ve şaşırtmaz.  Her günü aynı gündür. Hemen her gün aynı yüzler birkaç defa görülür. Çıkmaz sokakları, karmaşık labirentleri yoktur. Öğrencisi olmasa kışın caddeleri incin top oynayacak. Şehirleşmesi köy – kent arası bir yerde. Ne tam olarak modernleşebilmiş bir kent, nede köylülükten uzak bir yerde. Kamu otoritesine saygılı, vergisini zamanında ödeyen bir sorumluk içinde. Gece istediğiniz saatte dışarı çıkabileceğiniz bir güvende. Klimalı durağımız olduğu için çocuklar gibi şen bir kentiz. Devletine, askerine, polisine saygıda kusursuz bir halk. Hemen her dini bayramlarda Oltan Sungurlu’yu ziyaret adettendir. Arabanızı yolun ortasına park ettiğinizde sesi çıkmaz, sabırla bekler. Mimarlar odası yoktur çünkü Gümüşhane’nin mimari cazibe noktaları yoktur. İnsanları belirli çizilmiş bir noktaya kadar gelir ve ötesine geçemez. Çünkü kültürel durum buna müsait değil.

GÜMÜŞHANE VE KİTAP

Trabzon’da, kitapçıda, Marcel  Proust’un “üst kat komşusuna mektuplar” kitabını rafta gördüm, elime aldım ama nedense sonra yerine bir daha koydum. Ne var ki sonraki günlerde kitap aklımdan bir türlü çıkmadı ve pişman bir eda ile kitabı bulunduğu rafta tekrar aradım.  Marcel  Proust’la beraber Stefan  Zweig’in “yarının tarihi” adlı derleme, deneme kitabını aldım. Tesadüf o ki Stefan  Zweig’de . Marcel  Proust’un portresini yazmış. Marcel  Proust hani şu yirminci yüzyıl edebiyatının en büyük eserlerinden biri sayılan 3.000 sayfalık “Kayıp Zamanın İzinde” romanının yazarı.

Lafı şuraya getirmek istiyorum; şehir ve kitap arasında görünmeyen büyük bir bağ vardır. Gümüşhane’nin kitapla olan bağı yok denecek kadar az değil, hiç yok. Bu yüzden olsa gerek Gümüşhane’den popüler insan çıkmaz. Dikkat ederseniz özgün bir yapıt yayımlanmaz burada.

HAFTANIN SORUSU:

Gümüşhane Ne Zaman Şehirleşir?

Gümüşhane kendi içinden, kendi üniversitesine, kendi rektör adayını çıkarabildiğinde.

HAFTANIN ANALİZİ:

Gümüşhane üniversitesine Gümüşhaneli bir rektör gelmez. Yukarıda da değindiğim gibi Gümüşhane’nin bir sınırı var ve o sınırı aşmak asla mümkün değildir. Oysa Gümüşhane üniversitesine rektör olabilecek çok sayıda değerli hemşerimiz var. Ama onları Gümüşhane’ye davet edecek bir kültürel bir ortam söz konusu değil. Bizler yetişmiş insanlardan ürken bir toplumuz. Hadi diyelim ben çok abarttım. Tamam abarttım. O zaman Gümüşhane üniversitesine, Gümüşhaneli bir rektör adayını çıkaralım. Var mı böyle bir irade. Yok. Milletvekilleri hep dışarıdan geliyor diye sızlanırız. Ya kardeşim sen daha kendi üniversitene, kendi insanını getirecek bir irade ortaya koyamıyorsun. Dedim ya Gümüşhane’nin kültürel bir sınırı var ve o sınırın aşılmasına izin verilmiyor. Doğal olarak o sınırı gelenler tek tek göç eyledi. Neyse sanırım ben lafı fazla uzattım…

HAFTANIN DİPNOTU:

2015’i klimalı durakla kapadık. Ama bir dakika! İşin garip tarafı 2016 yılına yine klimalı duraklarımızla hoş geldin dedik. Belediyenin Gümüşhane halkına ve öğrencisine yönelik güzel bir hizmeti oldu, klimalı durak projesi. Bunda herkes hem fikir. Ne var ki “marka kent” gibi kulağa hoş gelen ama fikri altyapısının yeşeremediği bir hayale, klimalı duraklarımıza dört elle sarılarak kavuşacağımızın ben mümkün olmadığına inanıyorum. Naçizane belediyeye önerim şu, 2016’yı “Marka Kent Gümüşhane” yılı olarak ilan etmesi. Bu mümkün mü, asla değil! Zira fikrin olmadığı yerde zikir olmaz!