BELEDİYELERE HACİZ ENGELİNE İPTAL

                                         2014 yılında çıkarılan Torba Yasa ile (6552 Sayılı Yasa) Belediye Kanununda bir takım yasal düzenlemeler yapılmış, meblağ ister düşük ister yüksek olsun kuruma haciz yapılması neredeyse imkânsız hale getirilmişti. Söz konusu hüküm, sadece Belediyelerinin göstereceği bir gayrimenkulün haczi ile alacağın tahsil edilmesi şeklindeydi. Ancak Belediyeler gösterecekleri gayrimenkulü genellikle satış imkânı olmayan ve kullanımı kısıtlı yerlerden seçerek, alacaklının alacağını tahsil yolunu kötü niyetli olarak kesmekteydiler. Kötü niyetli diyorum çünkü mahkemenin vermiş olduğu karara saygı duymayan, alacaklısının mağduriyetini gidermek yerine daha da mağdur eden, uzlaşmak adı altında “Alın da görelim” tavrını eksik etmeyen bir Belediyecilik ortaya çıkıverdi.

                                         Neyse ki bu haksız ve hukuksuz duruma “Alacağız, göreceksiniz” dedirten bir karar alındı. Anayasa Mahkemesi haksızlığa “Dur” dedi. Belediyeleri adeta koruma altına alan karşı tarafı ise hiçe sayan o maddeler, Anayasa Mahkemesi tarafından hukuk devleti ilkesine aykırı bulunarak, “haciz işlemi sadece bu mal üzerinden uygulanır” ve “kamu hizmetini aksatacak” ibareleri iptal edilmiştir. (2014/194E – 2015/55K – 17.06.2015) İcra ve iflas hukuku alacaklı ile borçlu arasındaki dengeden ibarettir. Anayasa mahkemesi söz konusu hükümler hakkında vermiş olduğu iptal kararı ile uygulamada bir denge sorununun olduğunu vurgulamıştır. Borçlu belediyeler ile alacaklıları arasındaki dengenin sağlanması için önemli bir hamle yapmıştır.

                                         Bu demektir ki; herkesin hak arama özgürlüğü vardır. Hukuk zemininden yoksun düzenlemeler ile şahıslar hakkına kavuşma (alacağını elde etme) arzusundan zor ve baskı ile vazgeçirilemez. Diğer şahıs ve kurumlara olduğu gibi belediyelere de borçlarını ödemedikleri ve uzlaşma yoluna gitmedikleri hallerde haciz uygulanması mümkündür. Nihayetinde hukuk sadece özel kişiler arasındaki ilişkileri değil, devlet kurumları ile özel kişiler arasındaki ilişkileri de düzenlemektedir. Devlet kurumlarını koruma altına alan yasaların varlığı devlete karşı güven yokluğuna sebebiyet vermekten başka bir yarar sağlamaz.

                                           Türk milletli adına karar veren mahkemelerin bile kararına riayet etmeyen ve bu haksız düzenlemenin, belediyeler ile alacaklıları arasına örmüş olduğu duvara yaslanıp “ödemem” diye direten belediye mensuplarına hayret ediyorum, uzlaşmak yoluna gidip sempati toplamak varken, insanları bezdirmek niye. Unutmayalım; “devletin hazinesi adalettir” , adalet anlayışı eksik bir kurum meşruluğunu kaybeder.

                                            Ve varılan sonuç şu ki; “Adalet topaldır, ağır ağır yürür, fakat gideceği yere er geç ulaşır.” (MIREBAU)                         

                                            Saygılarımla…